Douglas Firs try out "Heart of A Mother" Arcene hansbeke (09-10-2021) report & photo credits: Anja Cleemput info club: Arcene info band: Douglas Firs © Rootsville 2021

Vandaag trok ik naar Hansbeke op zoek naar zaal "Arcene" om het concert van Douglas Firs gelegenheidstrio bij te wonen. Arcene vzw is een vrijwilligers-organisatie die een podium biedt voor concerten, theater, film, tentoonstellingen, workshops ...

Douglas Firs is een Gentse groep rond singer-songwriter Gertjan Van Hellemont. De band van vanavond is per uitzondering geen full-band maar een trio en bestaat uit Gertjan Van Hellemont (zang, gitaar), Sem Van Hellemont (piano, achtergrondzang) en Roos Denayer (gitaar en achtergrondzang).

Deze intussen stevig gevestigde groep bracht zijn eerste plaat uit in 2012 en werkt gestaag verder aan een onstuitbare opmars. Het afgelopen jaar bleek een wervelwind aan emoties te brengen voor Gertjan Van Hellemont. Enerzijds werd hij voor het eerst vader, anderzijds verloor hij zowel zijn moeder als grootmoeder. Geluk kan snel in duizend stukjes vallen. Toch is Douglas Firs’ vierde langspeler ‘Heart of a Mother’ geen weemoedige uitvaarttocht geworden, maar wel een krachtige plaat waarin de uitersten van een oprecht hart worden blootgegeven. Evident dat dit grote emoties oproept, van geboorte tot dood en alles daar tussenin. Op zijn website schrijft Gertjan Van Hellemont: "het was niet gemakkelijk om dit album te maken, maar het was onmogelijk om het niet te maken". Het is even onmogelijk het niet mooi te vinden, er niet door geraakt te geraken. 'Heart of a mother' gaat onderliggend over drie moeders: 10 tracks, van geboorte tot dood en alles daar tussenin. De mix werd gedaan door Kevin Ratterman (Strand of Oaks, Ray LaMontagne, My Morning Jacket) in Louisville, Kentucky. De mastering door Fred Kevorkian (White Stripes, Black Keys) in New York.

In een tjokvolle Arscene steekt Douglas Firs sfeervol van wal met 'At least once', een hart onder de riem dat stelt dat je – hoe triestig de omstandigheden ook mogen zijn – nooit minder dan je stinkende best moet doen. Nooit opgeven, die bucket list, because better times are bound to be found. Ook het stemmige ‘One day’ handelde over hopelijk hoopvollere toekomstbeelden, voorzien van mooie accentjes komende uit de gloedvolle elektrische gitaar van Roos Denayer.

Ook de warme boodschap uitgaande van ‘Bright morning stars’, dat prachtig in a capella en close harmony werd aangeheven, trof ons midscheeps. De onderkoelde boogie van ‘The long answer is no’ was krols en van een Dylaneske allure, terwijl ‘Hannah’ weer aan de gevoelige snaar trok verpakt in melancholie omtrent een ontluisterende ontdekking “Hannah does not live here anymore”, gezongen met een krop in de keel, zoveel was duidelijk.

Dan ging ons trio schouder aan schouder staan, voor het ééngitarige, driestemmige en zeer breekbare ‘The waiting around’. De verstilde pracht van ‘Montreal’ werd ingeleid door een mooi openbloeiende gitaarsolo en de My Morning Jacket-cover 'Kevin', over gekapsijsde liefde, sloot de eerste set af.

Tijd om de benen even te strekken richting toog en set twee manifesteerde meteen via inwendige vraagstelling het schrijnende dilemma in ‘What if I can’. ‘How can you know’ ging dan weer over hoe we de sleutel tot dit bestaan niet vinden bij leven en daar dan ook beter vrede mee nemen (it’s better to see it that way …). Ook het aan zijn recentelijk overleden moeder opgedragen ‘Heart of a mother’ baadde in de spirituele zoektocht naar de kern der waarachtigheid en hoe dit kan helpen bij het omgaan met verlies. Het striemende ‘The both of us’ bleek een felle, Lennoneske lezing over geconsumeerde liefde met licht aan het einde van de tunnel: tomorrow is looking at me with more confidence than I ever can look back!

Ons dappere trio bleef verder graven in de bitterzoete hartpijnen met 'Pains in the asses’, een ontnuchterende kijk achter onze ego’s waarbij de kleine kantjes van de zelfkant op generlei wijze gespaard bleven. Gert-Jan bleef emotionele toppen scheren met het solo gebrachte, fragiele ‘Until it won’t’, puur en intens over het gevoelsmatig nooit wegebben van iemand die er altijd was. Gemis dat nooit wegslijt in jezelf. Iets vrolijker van aard bleek ‘Delighted’, over – ahum – opluchting op de tonen van een vrolijk kronkelende slide gespeeld door Roos Denayer.

‘Pretty legs & things’ was een gedistilleerde levensles; je hebt altijd de keuze om op vederlichte wijze te komen tot een betere versie van jezelf, dankzij de input van iemand anders. Een huppelende ode aan de naastenliefde waarbij de mondharmonica speels dit credo aanvuurde dankzij de longen van broerlief Sem. Afgerond werd er met het laatste nummer van de tweede plaat 'Your only Friend' en een dosis goede raad onder het mom van “every end starts something new” en zo werden we met fluwelen gitaar hoopvol gestemd weer huiswaarts gestuurd. Als voorproefje voor de volledige bezetting in een nagenoeg uitverkochte AB op 16/10 kon dit trio-concert meer dan tellen. Dank u Arscene en Douglas Firs voor deze herfstig mooie bloemlezing en petit comité in Hansbeke city on a warm and cosy Saturday night :-)